Vissen, hanen, varkens en buffels

Ha allemaal,

Weer tijd voor een verhaaltje :). Sinds we in Indonesië aangekomen zijn hebben we 10 heel goede dagen besteed in het duikresort van Emiel (Pristine Paradise). Echt veel verschillende prachtige duikspots in de buurt. Verder een fijn resort waar alles geregeld is voor ons. Dat betekende dus als enige keus van de dag besluiten óf en hoeveel duiken je wilt maken. Daar kan ik wat mee! Ik ben hier lekker tot rust gekomen, boekjes lezen in de hangmat en s avonds een biertje met de mensen van het resort. Johan heeft iets meer gedoken en gesnorkeld in het huis-rif. Heel coole vissen ontdekt zoals de poets vis, die andere vissen schoon knabbelt en de shrimp-goby; een blinde garnaal die samenwekt met de goby vis. De garnaal graaft het hol voor beide, de vis staat op de wacht voor roofdieren. Mooi om deze samenwerkingen onder water te observeren!

Daarna hebben we onszelf in een wat chaotischer deel van de reis gestort: Toradja. Een bevolkingsgroep in zuid Sulawesi die vrij afgelegen leeft en daardoor nog heel eigen rituelen heeft. De dood staat enorm centraal in het leven. Enorme graf-ceremonies van meerdere dagen gebeuren wekelijks. We hebben van onze gids enorm veel verhalen gehoord, over hoe ze baby's begraven in een boom en hoe de doden uiteindelijk terecht komen in de hemel. Tegelijkertijd is de omgang met dieren vrij bruut. Buffels worden hun leven vereerd, maar tijdens een begravenis met 2 tot 100 ritueel geslacht. Omgang met varkens was niet mooi om te zien, vastgebonden en in kleine kooitjes. Niet snel geslacht ook. Zette me aan het denken. Dit voelde zo bruut, maar is het in Nederland niet nog killer omdat je daar niet eens meer ziet hoe je vlees geslacht wordt? Ik weet het niet. Verder veel van het dagelijks leven meegekregen, omdat we bij het gezin van onze gids logeerden. Mannen houden hier van hanengevechten, palmwijn drinken, veel sigaretten roken en Jitak spelen met een haan of geld als inzet. Hanengevechten zijn illegaal dus sommige mannen zijn hiervoor in de gevangenis beland. Echter speelt de politie soms ook gewoon mee.

Het reizen zelf gaat nu best goed. Steeds weer zoeken naar een balans tussen rust vinden, maar ook het avontuur opzoeken. Heb het gevoel dat mijn gevoeligheid sinds mijn burn out vergroot is (of ik me er meer bewust van ben geworden), en die knop kan niet meer uit. Dingen komen nu vaak wat intenser binnen. Aan de ene kant mooi, aan de kant ook wel heftig. Blijft wat puzzelen hoe hiermee om te gaan.

Verder merk ik dat boeken lezen voor mij wel echt hoort bij een verre reis maken. Lezen tijdens de ontelbare momenten dat je moet wachten op de bus, het eten, het vliegtuig of de gids. Een beetje filosoferen en nieuwe ideeën op doen. Met Johan kletsen over zijn podcast met Eberhard van der Laan, Ewald Engelen of over mijn mijn boeken 'Paaz' (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis)  en 'de levens van Jan Six'.  Fijn!

Tevens hebben we nu een goed kopje koffie ontdekt hier in Indonesië, V-drip. Gecondenseerde melk met daarop filterkoffie. Jaa. Een goed doel om in elk stadje te vinden.

Komende dagen gaan we richting Lombok, om daar te gaan surfen met Bas en Vere. Weer een nieuw avontuur.